Mysore to nazwa miasta w Indiach, gdzie żył Sri. K. Pattabhi Jois, twórca metody Ashtanga Yoga.

Kiedy pierwsi uczniowie przyjechali do niego w 1970 roku, „zajęcia yogi” nieco różniły się od tego, w jaki sposób uczy się yogi dzisiaj na Zachodzie. Unikalna praktyka w tradycji Ashtanga Yogi była pracą indywidualną, jeden – na – jeden, nauczyciel – uczeń, która była głównym powodem aby przyjechać do Patthabhiego Joisa.

Po latach osiemdziesiątych Pattabhi Jois stworzył „Serię Prowadzoną”, ze względu na gwałtownie rosnącą liczbę uczniów. Postępując zgodnie z instrukcją nauczyciela, akceptacją jego autorytetu, wspólne oddychanie na jednej sali, stało się skuteczniejsze przy przekazie yogi dla większej liczby uczniów.

„Podczas Mysore lubię być w ciszy, słuchając tylko mojego oddechu ujjayi i szepczącego oddechu również innych, jest to jak powtarzanie mantry, która pochodzi z wnętrza. Przy stałym wysiłku, praktyka przyjdzie sama”

Perspektywa praktyki Mysore pozwala uczniom ćwiczyć w swoim własnym rytmie, przy indywidualnych zdolnościach fizycznych, dyspozycjach umysłowych i energetycznych. Oznacza to, że student wciąż może czuć się niezależny i mieć wpływ na swoją praktykę. Uczeń może być na różnym poziomie zaawansowania, ale w praktyce wciąż będzie czuć wsparcie całej grupy. Im częściej przychodzisz na Mysore, tym lepsza jest twoja relacja z nauczycielem. Na początku Mysore powiedź nauczycielowi o wszelkich urazach, również o swoich oczekiwaniach. Wewnątrz jednak Mysore Room zachowaj ciszę, mów jedynie szeptem. Kiedy przychodzisz na Mysore Room, po prostu rozwijasz matę i zaczynasz ćwiczyć. Podczas twojej praktyki nauczyciel będzie cię wspierać. Kiedy większość uczniów pojawia się już na praktyce, nauczyciel zaintonuje mantrę otwierającą praktykę Ashtanga Yoga. Dla początkujących, którzy jeszcze nie znają kolejności asan w sekwencji oraz dopiero są na początku drogi ashtangowej, sekwencja może zostać skrócona do 45 minut wraz z sekwencją końcową. Kiedy kończysz praktykę, po prostu pożegnaj się z nauczycielem i wyjdź z pokoju.

Bycie nauczycielem Mysore to bardzo oryginalne wyzwanie. Ten sposób prowadzenia zajęć ujął mnie ponieważ mogę asystować uczniom często bez używania słów.

W trakcie trwania Mysore nie ma miejsca ani czasu na długie wyjaśnienia. Lubię używać głównie dotyku, aby dzielić się pomysłami i dawać poczucie orientacji w asanie w bardzo jasny sposób. Czasem lubię bardziej udzielać więcej fizycznej korekt, ponieważ moim zdaniem daje wieksze możliwości, wskazuje gdzie płynie energia oraz daje większe wsparcie szczególnie dla uczniów zaawansowanych. Praktyka Mysore Room to praktyka długoterminowa budująca zaufanie w relacjach między uczniem a nauczycielem. Wysiłek który został włożony w praktykę indywidualną zawsze zaowocuje.

Czy praktyka Mysore może mieć wady? Praca z ciałem bez pracy uświadomionej ma zalety, ale i wady. Jeśli stosuje się pracę z ciałem bez analizy, to uczeń może nie mieć wglądu w swój rozwój, choć uczymy się intuicyjnie jak powinna lub mogłaby wyglądać dana asana. 

Z punktu widzenia ciała, doświadczenia pracy z ciałem często dzieją się pozaczasowo, ale dla umysłu praca z ciałem jest stosunkowo szybka. Często nie da się za tym podążyć intelektualnie. Dlatego przegląd wrażeń i czucia płynącego z ciała wzbogaca wgląd i sprawia, że praca z uczuciami jest niezbędnym dodatkiem.